Huśtawki

Pewnego pięknego dnia dzieci huśtały się na huśtawkach. Pogoda była wspaniała, świeciło słońce, a lekki wiaterek zachęcał do zabawy. Dzieci gapiły się w niebo i huśtały coraz wyżej, rozstawiając ręce jak skrzydła, wyobrażając sobie, że są ptakami, które szybują w powietrzu. To było cudowne przeżycie, a dzieci śmiały się wesoło. Świat wydawał się bajeczny, kolorowy i pełen pięknych niespodzianek.
Czas mijał szybko i wkrótce dzieci ujrzały ludzi wracających z pracy. Twarze przechodniów były smutne i zmęczone, ludzie byli chyba zmartwieni i tak zajęci swoimi myślami, że nie zauważali niczego wokół. Dzieciom zrobiło się ich żal, więc wzięły się za ręce i powiedziały:
- Niech będzie tak, żeby każdy człowiek na ziemi miał swoją huśtawkę i mógł się na niej huśtać i bawić do woli.
Szczere prośby, prośby z czystego serca zawsze się spełniają i już następnego dnia powstał świat, w którym każdy człowiek miał swoją huśtawkę, a ludzie nie musieli nic robić i mogli po prostu huśtać się, ile dusza zapragnie.
Ale nie każdemu spodobała się huśtawka. Niektórym się wydawało, że inni ludzie mają lepsze huśtawki i mogą huśtać się wyżej. Ktoś próbował zabrać huśtawkę komuś innemu, a ktoś nawet popsuł huśtawkę kilku osobom, których nie lubił. Byli też tacy, którzy uczyli innych, jak należy prawidłowo się huśtać, a jak się huśtać nie wolno. W rezultacie, osobom, którym nie udawało się słusznie i poprawnie huśtać, było bardzo przykro i rezygnowali w ogóle z huśtania się.
Wkrótce dzieci zauważyły, że pomimo spełnienie się ich życzeń, ludzie nie są szczęśliwi i nie nauczyli się cieszyć życiem. Zamiast radości z huśtania się, ludzie złościli się na siebie, byli rozdrażnieni i niezadowoleni.
Dzieci zastygły w zdumieniu ze łzami w oczach. Nie mogły zrozumieć, dlaczego ludziom jest tak bardzo źle, skoro dostali wszystko, co jest niezbędne do szczęścia.